دومان

دیروز، کسی نوشته‌های این چند وقت اخیرم را خواند.
گفت:
شعر‌هایت بوی ناب عاشقی می‌دهد. هر کسی را می‌تواند عاشق کند.
خیره ماندم،
اگر کسی تو را لابه لای نوشته‌هایم پیدا کرد، چه؟
اگر دخترکی لابه لای شعر‌های من دل باخت به حریر صدایت؟
اگر کسی تو رو از واژه به واژه نوشته‌هایم دید و دلش فرو ریخت؟
اگر دخترکی با شعر من عاشق بهار خنده‌هایت شد....!
نمیشود جان من.
یک شهر عاشق تو شود و من‌...
تو را باید کجای این واژه‌ها پنهان کنم که دست هیچ کسی، چون خودم، به تو نرسد؟
شعر‌هایم بوی ناب عاشقی می‌دهد...